Barbara Hannigan dirigeert en zingt

Strauss’ Tod und Verklärung, Haydns 'Abschied’, Sibelius en Khayam

Barbara Hannigan - foto: Milagro Elstak

Dirigent en sopraan Barbara Hannigan leidt het Concertgebouworkest in Richard Strauss’ Tod und Verklärung en Haydns Abschiedssinfonie, en zingt bovendien in betoverende werken van Sibelius en de Iraanse Golfam Khayam.

De veelzijdige Barbara Hannigan is terug met een ontroerend programma over afscheid en wedergeboorte.

Concertprogramma

  • Golfam Khayam

    Je ne suis pas une fable à conter

  • Joseph Haydn

    Symfonie nr. 45, ‘Abschied’

  • -- pauze --

  • Jean Sibelius

    Luonnotar

  • Richard Strauss

    Tod und Verklärung

Uitvoerenden

Over dit concert

De veelzijdige Barbara Hannigan is terug met een ontroerend programma over afscheid en wedergeboorte. Ze dirigeert niet alleen, maar laat deze keer ook haar loepzuivere sopraan horen. In Luonnotar van Sibelius zingt ze over opoffering en wedergeboorte. Europese en Perzische tradities vermengen zich met elkaar in het troostende en rijk gedetailleerde Je ne suis pas une fable à conter van de Iraanse componiste Golfam Khayam.


Richard Strauss’ keek in Tod und Verklärung als vroegrijpe twintiger vooruit naar de verlossing van de dood. Ruim een eeuw eerder leek Haydn met zijn Afscheidssymfonie eveneens te reflecteren op de dood. De geleidelijke leegloop van het orkest in het slotdeel was bedoeld als protest tegen de werkomstandigheden van zijn orkestmusici, maar het effect, aan het eind van deze bitterzoete en turbulente symfonie, is bijzonder aangrijpend. 

Data en kaarten

Over dit concert

De veelzijdige Barbara Hannigan is terug met een ontroerend programma over afscheid en wedergeboorte. Ze dirigeert niet alleen, maar laat deze keer ook haar loepzuivere sopraan horen. In Luonnotar van Sibelius zingt ze over opoffering en wedergeboorte. Europese en Perzische tradities vermengen zich met elkaar in het troostende en rijk gedetailleerde Je ne suis pas une fable à conter van de Iraanse componiste Golfam Khayam.


Richard Strauss’ keek in Tod und Verklärung als vroegrijpe twintiger vooruit naar de verlossing van de dood. Ruim een eeuw eerder leek Haydn met zijn Afscheidssymfonie eveneens te reflecteren op de dood. De geleidelijke leegloop van het orkest in het slotdeel was bedoeld als protest tegen de werkomstandigheden van zijn orkestmusici, maar het effect, aan het eind van deze bitterzoete en turbulente symfonie, is bijzonder aangrijpend. 

Een voorproefje

Bekijk ook deze concerten